“Traveling is a way to feel free my dear, can you feel that too.
Always be free, always be free.”
Deze zin uit ‘Show Me’ zou het motto kunnen zijn van het debuutalbum van Ivo Gleeman, ‘Wander About’. Gleeman, de naam komt van de troubadour uit ‘Eye Of The World’, deel één van ‘The Wheel Of Time’, de fantasy-reeks van Robert Jordan is juist dat: een troubadour, een reizende liedjeszanger, een passant.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Het zijn inderdaad monumenten te noemen, de stukken die het driemanschap Byron Metcalf, Steve Roach en Rob Thomas samen hebben gemaakt. En die nu het album ‘Monuments of Ecstasy’ vormen. Stukken waarin de kwaliteiten van de heren elkaar optimaal aanvullen. Het dwingende, zeer ritmische slagwerk van Metcalf, de bezwerende geluidsgolven van Roach en het donkere, soms dreunende digderidoospel van Thomas gaan naadloos in elkaar over en creëren zo een enerverend, transcendent geluid. Een album ook dat perfect past binnen het ‘Projekt’ label.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Fable Dust is het alias van gitarist, componist en filmmaker Niels Duffhues, onder andere bekend van The Gathering, Enos, Blimey, The Flipside Paradox en Fire Shrine. Maar nu ligt er dus onder de naam Fable Dust een solodebuut. ‘The Man Who Came Out Of The Storm’ is een bijzonder album geworden voor mensen zonder haast. Fable Dust levert namelijk verstilde muziek, zonder enige vorm van effectbejag. Zijn gitaarspel is ingetogen en ragfijn, waarmee hij de ene pakkende, dromerige melodie lanceert na de andere, maar zoals gezegd: in een verstild en menigmaal melancholiek tempo.
Michel Banabila is een ijverig en veelzijdig man. Daarvan getuigt zijn output van de afgelopen maanden. Nu is veel muziek uitbrengen op zich niet zo moeilijk. Het zegt immers niets over de kwaliteit van die muziek. Bij Banabila gaat het tempo echter niet ten koste van de kwaliteit. Integendeel lijkt het wel. Want ook de worp die hier voorbij komt voegt weer het één en ander toe aan zijn oeuvre en aan de elektronische muziek in algemene zin.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
James Welburn weet te overweldigen. Reeds in ‘Naught’ de opener van zijn debuutalbum ‘Hold’ zet hij, na een sferisch maar duister intro, een drone neer die klinkt als een alles verpletterende tank. Ondersteund door de monotone mokerslagen van niemand minder dan drummer Tony Buck (onder andere bekend van The Necks) haalt Welburn hier direct het onderste uit de kan.
En als je dan denkt dat het niet heftiger meer kan dan zo, zet hij er nog een paar tandjes bij! Het drumspel van Buck in de marge duwend en alles overspoelend met een tsunami van geluid.