Sanne Rambags kwam hier voor het laatst begin 2021 voorbij, met haar album ‘SONNA’. Sindsdien is er veel gebeurd, heel veel gebeurd. Er liggen hier nog een aantal uitgaves met haar als solist, maar nog spannender, dat ‘SONNA’ werd de naam van een label, waar ze een deel van haar eigen muziek op uitbrengt, maar ook dat van gelijkgestemde musici uit binnen- en buitenland. Tijd dus om weer eens heel uitgebreid stil te staan bij deze opmerkelijke musicus en dat label. Vandaag allereerst met het bij Challenge Records verschenen ‘Miin Truwa’, het laatste album van Under The Surface dat ze vormt met Bram Stadhouders en Joost Lijbaart en met ‘Ensemble Grande’, het bij Loumi Records verschenen album van Fuensanta Méndez, waar we haar ook op horen.
‘Under The Surface’ was de titel van het eerst album van dit trio, verschenen in 2017. Maar het klikte dusdanig goed dat de titel van het album de naam van het trio werd. Twee jaar later volgde ‘Trinity’ en eerder dit jaar ‘Miin Triuwa’. Stadhouders heeft zijn instrumentarium flink uitgebreid, wat het album kleurrijker maakt en we horen Rambags nu echt als zangeres, met echte teksten, in plaats van klanken, iets waar het eerste album zich met name door kenmerkte. En heel bijzonder, die teksten zijn in het oud Nederlands, ‘miin triuwa’ betekent ‘mijn trouw’. Opener ‘Bure Thii Northwint’ maakt duidelijk dat de stijl van experimentele improvisatie verschoven is naar folk, gekruid met jazz en pop. Dat is dus nogal een ontwikkeling die dit trio doormaakte en het mag gezegd, met succes. Prachtige luisterliedjes, waarin we optimaal van Rambags’ vocale kwaliteiten kunnen genieten en die ook muzikaal meer dan de moeite waard zijn. En mede door het vrij uitgebreide instrumentarium heb je nergens door dat daar slechts twee musici achter schuil gaan.
Alles is mooi, maar die prachtige stem van Rambags komt maximaal tot uiting in het eerste deel van ‘Vrohta Endi Bivunga’ en in het bijzonder verstilde ‘Sunna Wiisheida’. ‘Vrohta Endi Bivunga’ valt ook op door de gitaarsolo van Stadhouders, een combinatie van folk en jazz. Mooi slagwerk, Lijbaart is altijd meer percussionist dan drummer, vinden we in het spannende ‘Over Himila’. Hier horen we ook goed de invloed van Scandinavische jazz en folk, waar dit drietal zich sterk mee verwant voelt. Een sterke en bijzonder meeslepende compositie. Het eerder genoemde ‘Sunna Wiisheida’ ontpopt zich verderop tot een mooie dans, de inzet van de lier, een instrument dat we nog maar zelden horen, werkt hier perfect. Een ander hoogtepunt is het enerverende titelstuk ‘Miin Triuwa’, met name verderop komt de muziek hier in een perfecte maalstroom terecht.
De Mexicaanse bassiste en vocaliste Fuensanta Méndez kwam naar Nederland om te studeren aan het Conservatorium van Amsterdam en bleef aansluitend hangen, zoals dat vaker gaat met buitenlandse musici. Op ‘Ensamble Granda’ horen we dan ook een keur aan musici voor wie zo ongeveer hetzelfde geldt: trompettist Alistair Payne, altsaxofonist José Soares, drummer Sun-Mi Hong, hier spelend op een Koreaanse trommel, drummer Guy Salamon, gitarist Teis Semey en pianist Youngwoo Lee. Maar opvallender is het aantal vocalistes dat Mendéz uitnodigde, naast Rambags horen we Marta Arpini, Isa Mirallas en Laura Polence. Ze klinken prachtig in het louter vocale ‘Olas (waves)’, overtuigende harmonieën creërend. Maar ook verder is dit een bijzonder album. Dat Mendéz uit Mexico komt hoor je aan iedere noot, maar dit is zeker geen traditioneel Latin album. Eerder is het folk, iets dat het album gemeen heeft met ‘Miin Triuwa’, aangelengd met jazz. ‘Perspectiva’ vormt een mooi voorbeeld van deze mix, evenals het bijzonder ingetogen ‘Yo te buscaba tanto’. Bijzonder daarbij is vaak het ritme, nogal eens slepend, de weemoed verhogend. Beluister ‘No será regresar’ en u weet wat ik bedoel.
‘Ensamble Grande’ is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: