Na een korte onderbreking vandaag weer twee gitaristen op het solopad. Te beginnen met het eerste, titelloze, soloalbum ooit van John Scofield, onlangs verschenen bij ECM Records. Al zo’n vijftig jaar in het vak, maar hier kwam het nooit eerder van. Dat ligt anders met de Italiaan Giuseppe Ielasi van wie onlangs ‘The Prospect’ uitkwam bij 12k. Niet alleen is hij een generatie jonger, hij werkt ook regelmatig solo. En hoe veelzijdig kan solo zijn? Bijzonder veelzijdig, want deze twee gitaristen hebben hun instrument gemeen, maar verder verschillen hun albums in alles.

zo bevat het album van Scofield dertien stukken, dat van Ielasi twee. Scofield brengt met dit debuut een hommage aan al die invloeden die hem maakten tot wie hij nu is. En zoals dat vaker gaat bij blanke jazzmusici, we zagen het eerder bij Bill Frisell, is dat enerzijds de country en de rock & roll en anderzijds de jazz. Vandaar dat een deel van het album bestaat uit jazzklassiekers, die we vaak vooral kennen vanwege de titel en een deel uit stukken van musici als Hank Williams en Buddy Holly, naast anonieme folk. En tot slot staan er op dit album nog een aantal eigen composities uit zijn lange carrière, waarin die mengelmoes optimaal tot uiting komt. De stukken hebben met elkaar gemeen dat het nergens knalt, het is tenslotte een ECM album. Dat geeft niet, Scofield is een meester in het detail en laat hier vooral bijzonder mooi horen hoe je een melodie opbouwt, bijvoorbeeld in zijn eigen ‘Honest I Do’. Daarbij overigens wel geholpen door looping techniek. Weer even terug naar die hierboven genoemde verdeling. Pure jazz zijn dan Keith Jarrett’s ‘Coral’, dat Scofield de mogelijkheid geeft uitgebreid te improviseren en de klassiekers ‘It Could Happen to You’, ‘There Will Never Be Another You’ en ‘My Old Flame’. Die andere kant horen we in de anonieme klassieker ‘Danny Boy’, waarin we direct geheel ander spel horen, Buddy Holly’s ‘Not Fade Away’ en Hank Willams’ You Win Again’.

Ielasi speelt twee stukken van rond de twintig minuten elk: het titelstuk ‘The Prospect’ en ‘The Way Back’. Beide stukken ontstonden in een voor Ielasi moeilijke tijd en dat hoor je terug in de bijzonder melancholieke, verstilde geluidswereld die hij hier creëert, waarmee hij volledig naar binnen keert. En wat daarbij opvalt is het volledig ontbreken van iedere vorm van effectbejag of behaagzucht. Hij slaat snaren aan, geeft de klank de tijd om door de ruimte te zweven, beweegt zich soms richting een melodie of een halve structuur, maar vaker vindt het geluid gewoon zijn weg. Hij hoeft duidelijk nergens heen en verlangt niets anders van ons dan dat we gewoon luisteren naar zijn klanken. Een daad die ons bij dit prachtige spel geenszins moeilijk valt.

‘The Prospect’ is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: