Zou gitarist, componist en filmer Niels Duffhues de uitbraak van het Coronavirus hebben voorvoeld? Het zou verklaren waarom zijn laatste project ‘Abandon All Hope’, waar hij nog onlangs mee in diverse theaters te zien was, mij als passend bij deze barre tijden overkomt. Alleen al die titel. Onlangs maakte Duffhues dit project verder tastbaar door het uitbrengen van een fotoboek, voorzien van een downloadcode voor de muziek een QR Code voor de films.

Het zijn de landschappen zoals we ze nu overal aantreffen, compleet verlaten. Er is niemand, er gebeurt vrijwel niets en van menselijke activiteit is al helemaal geen sprake. Echt vrolijk wordt je er allemaal niet van. Klokken luiden in ‘Hades’. We horen een verweesde accordeon en een tergend, verontrustende drone. De opmaat van een serie stukken waarbij Duffhues zijn inspiratie haalt bij de oude Grieken. Bij ‘Circe’ vermeldt hij: “She changes sailors into swine, cooks their flesh and waits for Odysseus”. Deze Circe blijkt te kamperen, ergens op een vrijwel verlate camping in een al even verlaten bos. De muziek klinkt scherp en indringend, op een onderlaag van stevig gitaarspel. En dan zijn we bij het stuk waar dit project zijn titel aan ontleent: ‘Abandon All Hope’: “We found the gate, descended and returned aghast”. Een repetitief patroon begeleidt verwarrende, duistere beelden van een lopende man in de sneeuw te midden van struikgewas. Hij komt in een vervallen, verlaten huis, schijnt met zijn zaklantaarn, maar ook hier is weer eens niemand.

In ‘Acheron’ vormt het weidse panorama van een rivier het beeld, het landschap in het avondlicht weerkaatsend. “While the sun is setting in the Occicent, I make my final crossing” luidt de tekst aan het begin van het stuk. Meanderende gitaarklanken, als de golven van die ene motorboot die voorbij vaart. En heel geleidelijk valt de duisternis. Prachtig diffuus klinkt de muziek in ‘Nymphs’, angstaanjagend wordt het als we kinderen horen schreeuwen, passend bij “From the bank we saw the bodies being swallowed by the water”. Dan komen die koeien op de hoes in beeld. Ze praten tegen ons in ‘Bacchae’.”I saw his disciples eat, drink and carouse like savages”. Humor kunnen we Duffues niet ontzeggen. Vier koeien en ook hier weer geen mens te zien, wel te horen overigens. De muziek doorkruisend noemt een vrouw de nummers tijdens een bingo, heerlijk banaal. In ‘Pluto’ zien we eindelijk een mens, Duffhues zelf: “He keeps things in order”. We zien hem een verlaten werkplaats aanvegen. Bijzonder is het landschap dat Duffhues hier overheen projecteert en dat het geheel iets surrealistisch geeft. Aansluitend ijselijke, spookachtige klanken in ‘Nemea’:  “They are the terror of the valley, hunting for calves and children”. Maar volgens mij heb je van die luie katten die Duffhues filmde niet al te veel te duchten, Het echte gevaar zit hier in de noten. Tot slot biedt Duffhues ruimte aan Aeneas, “his wanderings led him to the underworld and back”. Een groot profeet die Niels.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp (hier kan ook het boek worden besteld, met daarin een QR Code voor de films):

Bekijk hier een voorproef van de video: