In onze serie over elektronica binnen de hedendaags gecomponeerde muziek vandaag en morgen aandacht voor een viertal albums die bij Edition Wandelweiser Records uitkwamen. Vandaag bespreken we ‘En lugar de pensar’ van Sergio Merce en ‘Beyond the Traceries’ van Florian Wittenburg. Morgen komen albums van Eric Wong en Sergio Cote Barco aan bod.
Eind jaren ’40, begin jaren ’50 van de vorige eeuw doet de elektronica zijn intrede in de muziek, niet in de popmuziek, die bestond op dat moment nog niet, maar in de gecomponeerde muziek. Computers, zeker zoals wij die kennen waren er natuurlijk nog niet en componisten maakten dan ook vooral gebruik van bandrecorders. Er werd door voorlopers als Paul Schaeffer, François Bayle, Pierre Henri, Karlheinz Stockhausen en Edgar Varèse letterlijk heel wat geknipt en geplakt. Sindsdien is de elektronica binnen de hedendaagse gecomponeerde muziek, al dan niet in combinatie met akoestische instrumenten, niet meer weg te denken. We zullen daarvan de komende dagen mooie, recente voorbeelden voorbij laten komen. Maar eerst terug in de tijd naar één van de pioniers, Luigi Nono en het onlangs bij Kairos Music op Cd verschenen ‘La lontananza nostalgica utopica futura’.
We blijven nog even bij het koor, als eerste stap in onze serie over de menselijke stem. Wat we nu klassieke muziek noemen ontstaat binnen de kloosters, met als vroegste overgeleverde vorm de gregoriaanse gezangen uit de negende eeuw. Later komt daar wereldlijke muziek bij, die dan vaak over de liefde gaat. Dat is, zie de popmuziek, vandaag de dag nog niet veel anders. Het geldt ook voor ‘Love Fail’ van David Lang dat vorig jaar door Cantaloupe Music werd uitgebracht.
Nog voor de mens ging praten, zo luidt een theorie, zong hij reeds. Het maakt de menselijke stem verreweg het oudste instrument. Allereerst in dde vorm van volksmuziek, die mondeling werd overgeleverd. Wat we nu klassieke muziek noemen, ontstond pas later, veel later. Redenen dus te over om deze serie rondom de menselijke stem in de muziek, waarin we zowel zullen stilstaan bij gecomponeerde muziek als bij jazz en experimenteel, te beginnen met volksmuziek, in koor gezongen, want ook dat is een oude traditie. Hier die van Noorwegen, gebracht door Trondheim Voices. Heel toepasselijk heet hun bij Hubro verschenen album ‘Folklore (Traditional Customs, Tales, Saytings, Dances, or Art Forms Preserved Among a People)’
Eén van mijn eerste recensies die ik in 2014 schreef voor Draai om je Oren was gewijd aan ‘Icebear’, het debuut album van de jazz-funk band Naked Ears, het vehicle van bassist Jasper de Beer. Het duurde tot vorig jaar voor het titelloze tweede album het licht zag. Eerst als download en uiteindelijk ook als Cd. Inmiddels is ook de bezetting grondig overhoop gegooid, nu gevormd door De Beer, trompettist Gijs Levelt, tenor saxofonist Remko Smid, gitarist Gil Lopez, toetsenist Patrick van Herrikhuyzen, drummer Richard Heijerman en percussionist Jasper Goedman. Verder horen we de vocalisten Paul van Musscher en Nyjolene Grey in een aantal nummers.
In dit tweede deel van het Dave Rempis portret komen wederom drie albums van deze saxofonist voorbij. Met drummer Frank Rosaly, ook zeer bekend in onze contreien daar hij sinds 2016 in Amsterdam woont, maakte hij het dubbelalbum ‘Codes/Myths’ en met gitarist Jeff Parker, bassist Ingebrigt Håker Flaten en drummer Jeremy Cunningham realiseerde hij ‘Stringers & Struts’, beiden verschenen bij zijn eigen Aerophonic Records. Als derde hier aandacht voor een ander trio van Rempis, Kuzu. Ook hier een nieuw album, ‘The Glass Delusion’, als LP verschenen bij Astral Spirits.
De saxofonist Dave Rempis kwam hier al vaker aan bod en altijd roemden we zijn onvermoeibare, energieke stijl van spelen. Nu maar weer eens, want de man is al even onvermoeibaar in het uitbrengen van nieuw werk. Tegelijkertijd vormt dit eerste deel van het Rempis portret, het laatste deel van onze reeks rondom de cello. Want ook Tomeka Reid, waar we eerder deze week reeds aandacht aan besteedden, stond op 16 december 2018 op het podium van Hungry Brain, één van de vermaarde jazzclubs in Chicago, samen met tompettist en saxofonist Joe McPhee, bassist Brandon Lopez en drummer Paal Nilssen-Love, waarvan de opnames verschenen onder de titel ‘Of Things Beyond Thule’. Maar Reid is niet de enige cellist waar Rempis regelmatig mee samenwerkt, met Fred Lonberg-Holm en Nilssen-Love vormt hij immers Ballister en ook van dit trio verscheen nieuw werk bij zijn eigen Aerophonic: ‘Znacki Stilayg’.
Met de titel ‘The Promise’, goed passend bij deze onzekere tijden, realiseerde de oedspeler Mehmet Polat onlangs zijn vijfde album in eigen beheer. Het is wederom een soloalbum, net als ‘Ageless Garden’. En net zoals Polat voor dat album op sommige nummers samenwerkte met andere musici doet hij dat op dit album eveneens. Verder is ook dit album weer helemaal Polat, wat betekent dat we de man onmogelijk kunnen vastpinnen op één stijl, hij is en blijft een eclecticus pur sang.
In 2016 maakte Het Orgel Trio, afgekort HOT, ‘Bird and Beyond’, een hommage aan Charlie Parker, Vier jaar later, ietwat vertraagd, verscheen bij ZenneZ Records ‘Reflections of Duke’, wederom een hommage, nu aan Duke Ellington. Konden rietblazer Steven Kamperman, organist Berry van Berkum en bassist Dion Nijland het bij Parker nog af met z’n drieën, bij Ellington gaat dat natuurlijk niet. En dus werd versterking gevraagd bij trompettist Ruben Drenth en trombonist Joost Buis.
We zijn nog steeds bij de cello en weer bij de experimentele muziek. Eén duoalbum: het bij Ana Ott verschenen titelloze album van celliste Emily Wittbrodt en de op zijn laptop muziek makende Edis Ludwig, die optreden onder de naam Ludwig Wittbrodt en een trio album, het bij Trestle Records verschenen zesde deel van ‘From Isolation’, waarop we celliste Julia Kent horen, naast drummer Seb Rochford en violist David Coulter, die tevens de zaag hanteert en veldopnames inbrengt.