Condor Gruppe – Latituds Del Cavall (CD Recensie)

a1175825533_10Condor Gruppe werd in 2012 opgericht door twee Antwerpse musici, Michiel Van Cleuvenbergen en Jan Wygers, die elkaar kenden van ‘Creature With The Atom Brain’. Het idee voor Condor Gruppe ontstond uit de liefde voor de surfmuziek, de Italiaanse filmmuziek en de krautrock uit de jaren ’70. Muziek kortom die zweeft tussen kunst en kitsch. The Shadows meet Ennio Morricone, zullen we maar zeggen. Hun debuutplaat, want dat is ‘Latituds Del Cavall’ na 3 jaar live spelen, laat goed horen wat deze band met dit culturele erfgoed aanvangt. Waarbij het beslist geen herhaling van zetten is geworden. Integendeel, een beter debuut kun je je bijna niet wensen.

(meer…)

Lees verderCondor Gruppe – Latituds Del Cavall (CD Recensie)

Andrea Belfi – Natura Morta (CD Recensie)

KnipselDe Italiaan Andrea Belfi is van huis uit drummer. Intussen is hij reeds sinds enige jaren actief binnen het elektro-akoestische genre, maar zijn afkomst blijft duidelijk hoorbaar. Percussie neemt een belangrijke plaats in binnen zijn oeuvre en dus ook in zijn laatste album ‘Natura Morta’. En heel vaak is die percussie van het heftige soort en goed passend bij de ook anderszins redelijk zwaarmoedige en sombere muziek, via elektronische middelen voortgebracht. Waarbij Belfi zich graag bedient van alles doordringende en zeurende drones die je hersencellen danig door elkaar schudden.

(meer…)

Lees verderAndrea Belfi – Natura Morta (CD Recensie)

Moon Ate The Dark / Otto A Totland (Concert Recensie)

Energiehuis, Dordrecht – 22 februari 2015, georganiseerd door Fluister

Fluister presenteerde deze middag twee artiesten die actief zijn voor het Berlijnse kwaliteitslabel Sonic Pieces, gerund door Monique Recknagel. Beroemd geworden bij insiders vanwege het mooie artwork.

(meer…)

Lees verderMoon Ate The Dark / Otto A Totland (Concert Recensie)

Marika Hackman – We slept at last (CD Recensie)

unnamed-4De nieuwe Marika Hackman is in alles een Engelse plaat. Qua sfeer ademt het de Engelse folk en het romantische, dramatische en duistere idioom. Het is nostalgie dat hier de klok slaat. De hoesfoto spreekt wat dat betreft boekdelen. Maar op een bepaalde manier is de muziek ook heel klassiek. Er loopt een spirituele lijn vanuit de oude Engelse muziek, bijvoorbeeld van Henri Purcell, naar deze plaat. Beluister ‘Claude’s girl’ maar eens.

En het mag dan wortelen in folk en klassiek, de arrangementen zijn evenzogoed zeer modern. Hackman maakt dan ook op een zeer geraffineerde wijze gebruik van elektronica, zowel voor de instrumentatie als voor de vervormingen van haar stem.

(meer…)

Lees verderMarika Hackman – We slept at last (CD Recensie)