Dit is een prima album voor koude en natte herfstavonden. Terwijl de storm rond het huis buldert klinken de dramatische en intense tonen van Einfach Kurt. Want zo noemt singer-somgwriter Koert van Essen zichzelf. Maar eenvoudig zijn de liedjes die hij brengt allerminst. Samen met drummer Martijn Kruisselbrink en bassist Jory de Kort zoekt Van Essen de duistere en verstilde plekken, terwijl hij op ingetogen wijze zijn pijnlijke teksten zingt.
Achter G.R. Harrison gaat de Limburgse Singer-Songwriter Ruud Gijsen schuil. Maar gezien de muziek die Gijsen maakt, die duidelijk wortelt in de Americana, is G.R. Harrison wel zo toepasselijk.
Het heeft zes jaar geduurd voor de opvolger van ‘Gold, Love Or Trust’ uit 2009, er lag. En nu ‘Inheritance’ uit is, kunnen we stellen dat hier een stemmig en ingetogen album ligt, waarop Harrison zich laat ondersteunen door Esther de Bont op viool en Rick Haring op orgel en elektronica.
Dit is muziek waarin het Europese muzikale erfgoed doorklinkt tot aan de donkere middeleeuwen aan toe. En dan niet het erfgoed van de kunstmuziek, maar dat van de volksmuziek. Van de troubadours en de minstreels.
Aurélie Dorzée en Tom Theuns laten op L’Art de Voler horen dat die traditie anno 2015 nog springlevend is. Reeds in het prachtige en zeer stemmige ‘Le Temps a Laissié son Manteau’, met onder andere eclatante samenzang, waarbij de tekst nog stamt van Charles d’Orleans. Deze hertog die stierf in 1456 was actief als staatsman, militair en dichter. (meer…)
Dat Vinny Fazzari jarenlang als producer heeft gewerkt, is goed te horen als je zijn debuutalbum als singer-songwriter ‘Live Life Long’ beluisterd. Samen met een grote hoeveelheid muzikale vrienden heeft hij een hecht doortimmerd album afgeleverd.
Fazzari’s carriere als singer-songwriter komt in 2006 in een stroomversnelling door het winnen van de Los Angeles Music Award voor Best International Solo Artist. In het verlengde hiervan besluit hij een album op te nemen met zijn eigen nummers.
Twee handen rijzen op uit de zee en houden tussen de vingertoppen een diamant vast. En dit alles met op de achtergrond een berglandschap en een door de ondergaande zon veroorzaakte oranje hemel. Een spiritueel beeld dat prima past bij het derde album van Yukon Blonde, ‘On Blonde’ geheten. Het album is in feite één lange psychedelische trip, waarbij de muziek in een vrolijk stemmende stroom uit je luidsprekers loopt.
‘Tied To The Moon’ is het tweede volledige album van de Schotse Rachel Sermanni, die onlangs nog een gastbijdrage leverde aan Peter Katz’ ‘We Are The Reckoning’. Het is een intens en bewogen werkstuk geworden, dit album. De nummers, allemaal eigen composities, zijn welluidend, harmonieus en ingenieus georkestreerd, maar hebben tevens een weemoedige, soms wat sombere ondertoon. De pianopartij in ‘Wine sweet wine’ en de cellopartij in ‘Ferryman’ zijn daar mooie voorbeelden van.
Na ‘Giant tadpoles among us‘, uit 2013, ligt er nu een nieuw album van de eenmansband Lend me your underbelly, het project van Christian Berends. ‘Hover’ heet dit album.
De vijf nummers vormen een zin ‘Everything was deep dark green’ die ongetwijfeld de gemoedstoestand van Lend me your underbelly uitdrukt.
Na ‘Rebirths’ uit 2014 en een aantal samenwerkingsprojecten met Aidan Baker in het Hypnodrone Ensemble, André Foisy, Noveller en Syndrome, kwam er in mei van dit jaar een nieuw solo album uit van Thisquietarmy, oftewel Eric Quach, met de poëtisch duistere titel ‘Anthems For Catharsis. Ditmaal uitgekomen bij het Vlaamse Consouling Records.
Het is ook hier weer volop duistere treurnis wat ons wordt voorgeschoteld met een enkel lichtpuntje her en der.
‘Let’s be ready’ is een helder en openhartig album geworden waarin The Wooden Sky zijn ziel bloot legt. De muziek is over het algemeen straight, zoals rock & roll moet zijn met indie invloeden. De warme, melancholieke en wat rauwe stem van voorman en zanger Gavin Gardiner doet de rest. Waarbij het knappe aan de nummers is dat ze klinken alsof je ze reeds jaren kent.
Het uit Oost Vlaanderen afkomstige Team William debuteerde in 2009 met een gelijknamig album en toen was het stil. Zanger Floris De Decker geeft in een interview met het Belgische muziektijdschrift Rif Raf aan wat de reden was van dit lange zwijgen: “Dat lag eigenlijk vooral aan mij. Ik zat in die periode ontzettend slecht in mijn vel als songwriter, ik begon de lat veel te hoog te leggen voor mijzelf. Het was nooit meer goed genoeg, het klonk nooit oprecht genoeg. Ik ben daar nogal hard op beginnen te flippen en raakte mijn zelfvertrouwen volledig kwijt.”